Cztery lata temu nikomu nie śniło się, że rozmowa o Ząbkowicach Śląskich wyjdzie poza poziom zaklinania rzeczywistości. I to z obu stron, a więc zadowolonych z – wtedy: 4-letnich, teraz: 8-letnich rządów Platformy Obywatelskiej z Marcinem Orzeszkiem na czele; jak i archipelagu rozczarowanych lub niezadowolonych z tego, co z naszą gminą dzieje się od 13 grudnia 2010 r.Czytaj dalej
Coraz mniej zdajemy sobie sprawę z chaosu, jaki mamy wokół siebie. Najmniej zauważamy nieład panujący w sferze rejestrowanej zmysłem słuchu. O ile potrafimy odwrócić oczy od czegoś, co budzi obrzydzenie lub nie podoba się nam, o tyle nie jesteśmy w stanie równie automatycznie „zamknąć” uszy.Czytaj dalej
Codzienna taplanina w nieustępliwym hałasie, bezładnym zgiełku, zsypie dźwięków, lawinie akustycznych efektów i galimatiasie pobrzędkiwań – to wszystko – sprawia, że zmysł słuchu przestaje rejestrować fale niosące treść, akordy nasycone kompozycyjnym ładem i indywidualne lub zsumowane głosy, których barwa wprowadza ład sensu w przestrzeń.Czytaj dalej
Cyfrowy szkielet komunalny to współczesny warunek sine qua non sprawnego funkcjonowania organizmu, jakim ma być #miasto2_0 To już nie jest kwestia przyszłości, choć może jeszcze kilka lat temu zdawać się mogło mniej zorientowanym, że digitalizacja gmin jest futurystyczną utopią. To jest wyzwanie absolutnie aktualne i to pod rygorem wpadania w zacofanie.Czytaj dalej
Kiedyś cyferblaty zegarków widziało się codziennie. Nawet jeśli ktoś nie miał swojego zegarka, mógł spojrzeć na tarcze zegarów kościelnych lub magistrackich. Teraz częściej widzimy aktualny czas na wyświetlaczach. Nie mamy już obrazu upływającego czasu i jego perspektywy, dostrzegamy za to kątem oka cyfry godzin, minut i sekund.Czytaj dalej
Nieco na marginesie głównego kanału informacyjnego gminy Ząbkowice, jakim jest oficjalna strona internetowa, a konkretnie w kaskadzie postów na portalu Facebook, zarówno urząd, jak i burmistrz puścili kilka dni temu sygnał o tym, że ząbkowicki samorząd nie podporządkował się stanowisku Instytutu Pamięci Narodowej w sprawie pomnika usytuowanego na placu Jana Pawła II.Czytaj dalej
SCENA 1: Młoda kobieta pochyla się nad sponiewieranym dojrzałym mężczyzną. Jej łzy spadają wprost w jego przymknięte oczy. Okrucieństwo otaczającej ich rzeczywistości na tę krótką chwilę jakby przestaje mieć znaczenie wobec ich niezwykłego odniesienia. Gdy następnego dnia ona ginie, on – biegnąc w strumieniu setek innych ludzi uciekających z miejsca niewymownego udręczenia – wynosi jej bezwładne ciało, by spoczęło na wolności. SCENA 2: Oficer, znajdując się w zniewolonym świecie, pisze pamiętnik nie przeczuwając tragicznego końca swojej podróży. Zostawia bezcenny zapis zdarzeń poprzedzających śmierć jego i tysięcy swoich kolegów. Ich krew wsiąka w zmarzniętą obcą ziemię. Kilka lat później polityk wolnego wrzuca do ognia w kominku tenże sam pamiętnik. Zaciera ślad cynicznego milczenia swoich mocodawców wobec masowej zbrodni. Następnego dnia pierwsze strony gazet ujawniają prawdę.Czytaj dalej
Zaczęło się! Do kandydującego z urzędu dołączył kandydat na urząd. Jeśli nawet już nikt inny nie zgłosi się albo zgłosi się kilkoro kolejnych pretendentów do jedynego takiego fotela w okolicy, czeka nas czkawka.Czytaj dalej
Około 170 lat temu pojawiło się sformułowanie o religii jako „opium ludu”. Karol Marks zawarł je w tekście stanowiącym krytykę heglowskiej filozofii prawa. Praktyczni spadkobiercy jego poglądów – bolszewicy – około 60 lat później zdeformowali tezę i powtarzali, że religia stanowi „opium dla ludu”, choć ich przywódca Włodzimierz Lenin trzymał się frazy marksowskiej. Francuski socjolog Eric Maigret sześć lat temu w jednym ze swoich opracowań dotyczących przestrzeni i komunikacji społecznej zauważył, że faktycznym „opium dla ludu” są media.Czytaj dalej
